برگزاری نشست کرونا؛ چالش دعا و طلب شفاء

در ابتدای نشست دکتر حسین زاده ضمن بیان مقدماتی در خصوص جایگاه دعا در منظومه اعتقادی شیعی و طرح سوالاتی در شرایط کنونی در خصوص دع وطلب شفاء فرمودند:«در منظومه اندیشی شیعی دعا از جایگاه حائز اهمیتی برخوردار است .دعا در سلسله علل واسباب قرار دارد. ولی باید توجه داشت که نظر به ساحات وجودی عالم که مادی و معنویست، اسباب تاثیر گذار عالم نیز صرفا در امور معنوی که دعا یکی از آنهاست  خلاصه نمی شود.

1_تبیین  شبهه ی  تاثیر دعا

اگر تصور ما از اسباب نگاهی تک بعدی به آنها باشد یعنی صرفا اسباب معنوی چون دعا را ببینیم و از اسباب مادی غفلت کنیم،آنگاه به تبع، یکی از سوالات عمده ی ما آن خواهد شد که......مگر دعا نمی تواند قضا و قدر را تغییر دهد پس چرا در این مساله (کرونا)چنین نشد؟مگر دعا نمی توانست جلوی بیماری را بگیرد؟چرا اینطور نشد؟چرا حرم ها به عنوان اسباب اصلی استجابت دعا شفا تعطیل شدند؟»

1/1_ تبیین خط ومغالطه ی ایجاد شده در شبهه(خطاء در نگاه مستقل به اسباب وعلل مادی و معنوی)

ایشان در ادامه افزودند:«چنانچه نگاه ما به دعا به عنوان امری مستقل و بدون نیاز به ابزاری مادی باشد؛ قطعا این سوالات را ایجاد می کند.با توجه به اینکه جهان متشکل از عالم ماده و غیرماده است، در نتیجه باید در تحقق یک امر و ترتب این دو عامل،سراغ هردو رفت..این بدفهمی که در مساله دعا و بسیاری از مسایل تشیع حاصل شده از همینجاست. اما ما به لحاظ فلسفی یک سری مبانی خاص فلسفی داریم که این مبانی موجب فهم صحیح دعاس. مبانی هستی شناسی وانسان شناسی و.. از جمله ی آنهاست .

1/2-تبیین پاسخ شبهه با در نظر گرفتن مبانی فلسفی

در نحوه تاثیرگذاری دعا،یکی از نکات حایز اهمیت آن است که از آنجا که دعا عبادت است، نفس انسان به واسطه آن ارتقاء می یابد. و البته این کیفیت تاثیر گذاری با توجه به انواع دعایی که داریم چنین است و فرقی نمی کند.چون صرفا یکی از انواع دعا جهت طلب حاجات است. تاثیر دیگر دعا آن است که فرد می تواند دخل و تصرف در امور عالم داشته باشد واین  به دلیل ارتقای وجودی است که به واسطه  دعا حاصل می شود. حال در زمینه اجابت دعا گاه ممکن است همانی شود که فرد خواسته بود وگاه نیز ذخیره ای برای آخرت او گردد.لذا همان گونه که دعا سببی معنوی است در کنار اسباب مادی این سبب معنوی می تواند نتایج معنوی و یا مادی را به دنبال داشته باشد.و ازین روست که استجابت آن همیشه برای افراد قابل درک نیست.»

ایشان در زمینه قسمت اول بحث خود یعنی رابطه دعا و اجابت آن رمودند:«بدون توجه به اسباب مادی به سراغ اسباب معنوی رفتن  خطاست. وقتی علت تحقق یابد معلول هم محقق می شود و این همان معنی قضاست...دعا می تواند نشان از تلاش فرد باشد که در راستای در کنار هم قراردادن علل صورت می پذیرد.»

2- تبیین جایگاه شفاء به عنوان یکی از آثار دعا وتبیین شبهه پیش آمده در این زمینه

بخش بعدی فرمایشات این استاد حوزه و دانشگاه در زمینه مقوله شفا بود.از منظر ایشان در خصوص مساله شفا نیز کج فهمی ها ی بسیاری وجود دارد.ایشان در این زمینه گفتند:« این روزها با توجه به اتفاقاتی که در حرم ها افتاد و یااستشفای برخی بزرگان ما به تربت و از دنیا رفتن چند روز بعد ایشان، چالش شفاء و تاثیر اسباب مادی پررنگ تر شد. چه در رابطه با تربت و چه حرم ها و بخشی ازسوالات این بود که اگر اینها شفا می دهند چرا در ایام کرونا این حرم ها بسته شدند؟و ناکارآمد جلوه داده شدند ولذا دیگر مقوله شفا و ... کار آیی ندارد. و وهابیت نیز در اینجا پررنگ تر حضور پیدا کردند...باید توجه کرد که دادن فهم و مبانی بد وغلط گاها موجب می شود که در جای خود دچار چالش شوی.اما فهم های غلط در اینجا این بود که 1- مردم احساس کردند در روند شفادهی امام قوانین مادی و طبیعی دیگر کارساز نیست و باید از آنها منقطع شد...مثل نبستن در مسجد و توهم مراقبت خدا ازآن به دلیل مراقبت خدا؟! و نکته دوم آن بود که تصور شد؛ قوانین طبیعی در معنویات و اماکن مقدس آنجا شیوع ندارد!! و حال آنکه شیوع دارد و نمی توان بیماری و آسیب را شیوع داد و انتظار عدم تاثیر آن را داشت!

2/1 تبیین محل خلط بحث در رابطه دعا وشفاء

در مساله شفا مغالطه ای به وجود آمده و ان اینکه ما تصور کردیم این حرم ها هستند که شفا را می دهند وحال آنکه شفا هنده خود امام است به اذن الهی و نه سنگ و چوب ودر حرم. هرچند که تقدس هم دارند.برخی مواقع برخی بدفهمی ها این شبهه را به وجود آورده که گویی ائمه مستقل از خداوند، امور را انجام می دهند.ولی باید توجه داشت انچه که  شفا می دهد میتواند سبب مادی داشته باشدو یا معنوی ولی حتی در بخش مادی هم  باز به اذن الهی است ..در شفا نیز یا انسان به اسباب مادی شفا می یابد  و یا غیر مادی...و معمولا در امراض هم به ما توصیه شده سراغ درمان برویم ...البته برخی شفا را فقط در زمینه امراض درونی وباطنی و روحی صحیح دانسته اند و در امور مادی استفاده از لفظ شفا را صحیح نمی دانند که در جای خود باید بررسی گردد.

لذا در بدفهمی شفا گاه دیده شده که منجر شده افراد بدون رعایت پروتکل ها در اجتماعات حضور می یافتند و خلاف توصیه حضرات معصومین عمل می کردند که ایشان به رعایت بهداشت ونکات بهداشتی علی رغم وجود توانمندی در شفا توجه ویژه داشتند.اگر بخواهیم با منطق این افراد پیش رویم دین به چالش کشیده خواهد شد..لذا حرم شفا خوانه نیست و ذوات مقدسه شفا می دهند و ثانیا خود دین ما در کنار اموری چون شفا به امور مادی هم توجه دارد

وقتی ما دعایی میکنیم که به هدف شفای یک بیماری و تحقق امر خارق العاده است این دعا مربوط نفوس و ذوات خاصی است..لذا یا باید آن نفس قابلیت دعا برای بهبودی بیماری لاعلاج را داشته باشیم و خودمان از اولیا بوده و آن قابلیت را داشته باشیم تا دعا تاثیر گذارد یا به ذوات مقدسه متصل شویم که از طریق آنها شفا حاصل گردد.لذا در مسیری که به  سمت اسباب مادی و داروها و ...می رویم از امام بخواهیم امام کمککند..ممکن است گفته شود شما هم دعا کردیدش جاهای دیگرهم دعا کردند ولی آنها نتیجه دادند و شما ندادید یا حداقل مثل هم بودید...گرچه نظر و صحبت بنده ناظر به این مباحث نبود ولی چنانچه در مقدمه آمد همیشه بهبودی  ناشی از دعا نکردن نیست شاید آن کشور ملحد به اسباب مادی بهتر توجه کرده و ما نه تنها اسباب مادی که به معنوی هم به خوبی توجه نکرده باشیم.

نتیجه گیری نهایی

دعا مساله درون مذهبی و دینی نیست بلکه در بسیاری علوم همچو روانشناسی و... مورد توجه واقع شده و آنچه مهم است آن است که دعا به عنوان یکی از اسباب معنوی تاثیرگذار استو این منافاتی با بسته ماندن حرم های شریفه ندارد تا اینکه اسباب مادی بیماری هم بر طرف شود. به امید آنکه خداوند ما را از بدفهمی های بیجا نجات دهد و رها کند که فهم درست از قضا و قدر و شفا امروز می توانست بسیاری از چالش ها را کاهش دهد.»